Muziek

Muziek is voor de Gabonese samenleving (en waarschijnlijk in heel Afrika) erg belangrijk. Overal waar je komt is er muziek, het liefst lekker hard. In de Westerse Supermarkt schalt geregeld ‘I’m a barbiegirl” of iets soortgelijks uit de luidsprekers, zodat je eerder het gevoel hebt dat je in de discotheek rondloopt. De lokale markt is nog een graadje erger: elk stalletje heeft muziek op staan, en dan het liefst zo luid dat het geluid vervormt. De buurman net zo, maar uiteraard een ander melodietje. Ik word al gek als ik er langs loop, maar de marktkoopvrouwen die er voor zitten kijken stoïcijns voor zich uit en lijken allerminst bang voor gehoorbeschadiging.

Ik hou heel erg van Afrikaanse muziek. Ook Gabon heeft een aantal goede artiesten en ik kan die eindeloos beluisteren. Gelukkig delen Patrick en Cathy deze voorliefde, dus Patrick is geregeld druk met cd’s branden en de hele dag door staat muziek op (waarschijnlijk wordt Chloé op deze manier ook geïndoctrineerd ;-)). Het is wel grappig hoe de gesprekken tussen Cathy en Patrick verlopen. Aangezien Gabon maar 1,5 miljoen inwoners heeft, is de kans groot dat je die ene ‘ster’ persoonlijk kent. Bovendien denk ik niet dat het beroep van Gabonese zanger kan voorzien in je levensonderhoud, dus de meesten hebben er nog een tweede baan naast.
Dus dan zegt Patrick: “wil je dit nummer op je cd?”.
“Ja”, antwoord Cathy, “maar wie zingt dit ook alweer?”.
“Nou, x. Hij heeft dit nummer voor Alimah gezongen .” (Alimah is een meisje uit Omboue en een vriendin van mij). “En voor de Senegalese vrouwen in het algemeen omdat ze zo’n mooie huid hebben”
“O, hij die bij de spoorrails is vermoord?”
“Ja, hij. Hij werkte ook wel eens bij de fotozaak in Libreville”.
Zie je het al voor je?
“Ja, Marco Borsato. Hij werkt wel eens bij de bakker op de hoek”. Of: “Guus Meeuwis. Is dat niet diegene van wie zijn zus bij het gemeentehuis werkt? Ik geloof dat we vroeger bij elkaar in de klas hebben gezeten. Ik kom hem nog wel eens tegen in de supermarkt”.

Het is grappig dat net als bij dansen, Gabonezen ook weinig schaamte kennen om te zingen. Als Patrick in Nederland is en hij gaat grasmaaien, zingt hij uit volle borst met zijn koptelefoon mee (ongeacht er patiënten in de praktijk zitten of buren in de tuin).
Pas zaten Patrick en ik te eten, toen er een vriend langs kwam. Hij ging een hele foute serie kijken (een slecht geacteerde Braziliaanse soap en bovendien in het Frans nagesynchroniseerd - ga maar na hoe irritant). Anyway, is het in Nederland al een beetje not-done om als man verslingerd te zijn aan een soap, ik verslikte mij echt bijna in mijn eten toen hij bij de aftiteling keihard begon mee te zingen. En absoluut niet lacherig om grappig over te komen, het was pure ernst. Toen Patrick er naar vroeg (aangezien ik moeite moest doen om niet in de lach te schieten), haalde hij zijn schouders op en zei: “ik vind dit gewoon een heel goed nummer”. Voor de duidelijkheid: het was zoiets als de Goede tijden slechte tijden titelsong.

Het is ook grappig dat hun Westerse muziekkeus volgens onze begrippen een beetje dubieus is. Patrick is een groot fan van Celine Dion. Ook boybands zijn zeer populair bij de mannelijke helft van de bevolking. Ik kan mij herinneren dat ik eens met de chauffeur van Iguela naar Omboue reed om gasten op te halen (chauffeur was het type stoere rapper). Dus toen hij me trots vertelde dat hij een radio had geïnstalleerd en bovendien hele goede muziek bij zich had, moest ik toch wel even lachen toen hij een cassette bandje van Westlife tevoorschijn toverde. Ook liep een andere collega maandenlang met een Backstreet Boys schoudertas rond.

Maar al met al is dit waarom ik het zooo fijn vind om in Afrika te zijn! Het is toch heerlijk dat de Gabonezen zonder schaamte voor hun muziekkeus uitkomen en overal uit volle borst mee zingen als ze daar zin in hebben. Oud, jong, iedereen gaat los als er goede muziek wordt gedraaid. Zelfs in de kerk: een groot feest met veel zingen en klappen. En een ander voordeel: ik hoef nooit bang te zijn voor de buren als ik thuis eens de muziek hard aan zet. Integendeel: waarschijnlijk vinden ze het volkomen normaal.

O ja, en voor de geïnteresseerden: Chloé en ik komen op 15 mei aan in Nederland!