Iguela

Eindelijk weer een update. Dat is wel nodig, want er is veel gebeurd de laatste dagen. Afgelopen zondag zijn Patrick, Chloé en ik naar Iguela verhuisd. Hoewel de plannen er al langer waren natuurlijk, is het toch nog onverwacht gegaan. Werd me nu pas goed duidelijk hoeveel spullen ik afgelopen jaren verzameld heb (maar die 46 kilo die ik elke keer meeneem vanuit Nederland moeten natuurlijk ergens blijven). Het was dus niet meer tasje pakken zoals vroeger, maar 2 vliegtuigen volstouwen en wat minder urgente spullen bij Marc en Stijn in de garage droppen (riskant inderdaad). Maarrrrrr, we zijn geïnstalleerd. Moet eerlijk zeggen dat alle eer Patrick toekomt, aangezien ik apathisch voor me uit zat te staren of juist als een kip zonder kop rondrende (net zoiets als mijn eigen feestje organiseren, dan komt er ook echt helemaal niets uit mijn handen).

Cathy kon jammer genoeg niet met ons mee, aangezien zij man en studie in Port Gentil heeft. We moesten dus op het laatste moment op zoek naar een nieuwe oppas die met ons mee naar de bush bush wilde. De zus van Cathy was wel geïnteresseerd, maar ik had zelf niet zo’n goed gevoel bij haar. Ook de nicht van onze bewaker, Armelle, zocht een baan. Nu gaf zij wel een redelijk goede indruk, maar de bewaker lag altijd 11 van de 12 werkuren laveloos bij ons op de stoep, dus ik had wel een beetje mijn bedenkingen. Maar kon op het laatste moment niet al te kieskeurig zijn en bovendien is het niet aardig om haar te beoordelen op het gedrag van haar neef. En; hij verzekerde mij dat zij héééél anders was dan hij en voornamelijk heel gelovig.
Ik had zelf ook nog een ander meisje in gedachte dat tegenover ons oude huis altijd broodjes verkocht. Echt een schatje. Toen wij haar vroegen of ze geïnteresseerd was, begon ze helemaal te stralen en zij dat ze heel graag wilde, maar dat ze wel toestemming aan haar tante moest vragen. De volgende dag gingen we bij haar langs. Zij vertelde dat ze de hele nacht niet had geslapen omdat ze zo opgewonden was van ons voorstel (we zijn ook zó leuk inderdaad :)), maar dat haar tante niet akkoord was. Wat bleek, zij is Togolese en door haar tante naar Gabon gehaald. Dit maakt haar blijkbaar een soort eigendom van die tante (voor de duidelijkheid, ze is 20!). Dit kunnen wij ons toch niet meer voorstellen?

Aangezien wij overal hadden rondbazuint dat we een oppas nodig hadden, hebben we net voor vertrek nog bijna een familie ruzie veroorzaakt. Een collega van ons (haar moeder is bovendien een vriendinnetje van Patrick’s vader, wat de zaak wat gecompliceerder maakt), belde de avond voor vertrek dat haar nichtje was overgekomen uit Libreville en morgen met ons mee kon (inderdaad, je zou denken dat je dat eerst even overlegt en dat je minstens de condities wil weten voordat je zo’n reis onderneemt, maar dat terzijde). Maar we hadden net Armelle gevraagd met ons mee te gaan de volgende dag! Oeps. En een ruzie in een Afrikaanse familie waar bovendien trots het twistpunt vormt, wil je niet op je geweten hebben. Uiteindelijk tot overeenstemming gekomen dat Armelle eerst 10 dagen op proef komt en daarna dat andere meisje. We lopen dus het risico dat we die ruzie over 20 dagen alsnog ontketenen (uitstel van executie), maar aan de andere kant is het wel fijn om 2 opties te hebben. Het is tenslotte nog maar de vraag of de meisjes zelf hier kunnen aarden en willen blijven. Ik houd jullie op de hoogte….

Inmiddels ben ik met werken begonnen. We moeten nog een beetje een ritme vinden met Chloé, maar ze lijkt het hier erg leuk te vinden. Ze heeft veel bewegingsvrijheid en aan aandacht geen gebrek. Ze kruipt rond in het restaurant, rent achter de poezen aan en zit als een koningin in haar troon (kinderstoel) bij het eten. Wilde ze eerst niets van zelfgemaakt eten weten en waren de potjes favoriet, nu begint ze te schreeuwen zodra ze eten ziet en gaat alles schoon op. Misschien dat ook het uitzicht hongerig maakt: we eten op ons terras of op het terras van het restaurant van de lodge met uitzicht op de lagune en het park. Dat is toch wel één van de voordelen om terug te zijn! Het uitzicht en het licht zijn gewoon zó mooi! Verder helpt misschien ook dat ik het eten niet meer klaarmaak, haha. Ze eet ook van alles wat volgens de boekjes niet aan baby’tjes moet worden voorgeschoteld (gezoete yoghurt, peper, roomboter en vast ook zout), maar ze lijkt vooralsnog nergens last van te hebben. Hoewel het aan de ene kant wel fijn is natuurlijk om elke dag je maaltijden voorgeschoteld te krijgen (ik ben ook niet de meest enthousiaste kok ever), is het ook wel een beetje frustie om niet zelf te kunnen beslissen wat je eet. Ik denk dat de tijd moet leren of uiteindelijk mijn luiheid of mijn af en toe opkomende gezondheidsfreak neigingen gaan overwinnen.

Zoals eerder gezegd is Armelle gelovig. Nu is zij de enige niet, ook Cathy, veel collega’s en familie van Patrick zijn gelovig. Ook Patrick zegt veel steun te hebben aan het geloof, maar in de praktijk merk ik er bar weinig van. Hij bidt niet, wil niet naar de kerk (terwijl ik hem nota bene af en toe probeer over te halen!), maar in zijn hart gelooft hij heel erg in god. En tja, wie ben ik om dat tegen te spreken…? Hij is echter een uitzondering. De anderen zijn praktiserend, gaan geregeld naar de kerk, bidden voor het eten, lezen de bijbel en hebben godsdienstige leuzen op hun traditionele kleding gedrukt staan. Het wordt ook maar raar gevonden dat een groot deel van de Westerse wereld geen geloof aanhangt. In hun ogen hebben wij het veel te goed en zijn we een stelletje ongeleide projectielen die geen leidraad in hun leven hebben. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het geloof in Afrika ook wel iets lichter wordt opgenomen dan in Europa. Je mag zelf kiezen welke religie je aanhangt en als je eens een keertje wil switchen wordt daar niet moeilijk over gedaan. Ook tussen christenen en moslims zijn er geen problemen. Integendeel, de president heeft zich bekeerd tot de Islam en de rest van de bevolking ziet vooral voordelen van meerdere religies in een land. Het Suikerfeest en andere islamitische feestdagen worden vol overtuiging meegevierd, want dat betekent een extra vrije dag.

De kerk is een beleving op zich. De voorganger houdt ellenlange maar vurige toespraken en tussendoor wordt gezongen, geklapt en gedanst. Baby’s en kinderen houden zich verbazingwekkend rustig. Pas zat er een meisje met een baby’tje op haar rug gebonden en aan elke zijde een klein jongetje. Ze ging elke keer op haar knieën om te bidden, het baby’tje in slaap en die jongetjes braaf naast haar. Het was zo’n sereen en rustgevend tafereel!
Wat dat betreft gaat het er bij de moslims anders aan toe. Er zijn heel veel moslims in Gabon, onder andere uit Senegal, Mali, Tjaad en Libanon. Aangezien zij de meeste winkeltjes in Port Gentil bezitten, zijn die op vrijdagmiddag allemaal gesloten. Diegene die niet naar de moskee kunnen, verzamelen zich op de parkeerplaats van de Westerse supermarkt en knielen onder luid gezang van de imam richting Mekka. De Gabonese bevolking respecteert dit volkomen. Iets waar wij in het o zo ‘coulante’ Nederland nog wat van kunnen leren!

O ja, ik heb het idee dat niet al mijn smsjes aankomen op het moment. Als je dus geen antwoord ontvangt, is het zeker geen desinteresse van mijn kant maar een falen van het Gabonese telefoonnetwerk :).