Eten, drinken en andere gewichtige zaken

De Gabonese vrouw is van origine heel fijntjes gebouwd. Op de markt kan ik mij met geen mogelijkheid in een broek persen (alhoewel zelfs de knopen niet dicht gaan op de paspop, dus dat geeft al aan wat een ienemienie maatjes het zijn). Het werd ook nog eens pijnlijk duidelijk toen ik met Petra (collega uit Nederland en superslank) in de Duponnet stond, de plaatselijke discotheek. Zelfs Peet leek groot tussen de meisjes in hun supersexy outfits. We voelden ons nog lomper toen haar vriend fijntjes opmerkten dat wij nogal stonden te hossen in vergelijking met de Gabonezen. Maar hé, het was ‘Schudden’ van Def Rhymz, dus we stonden ook behoorlijk ongecontroleerd uit ons dak te gaan, maar dan mag het toch….?
Nu we het toch over de discotheek hebben: het gaat er daar heel anders aan toe dan in Nederland. De meeste Gabonezen hebben geen alcohol nodig om ‘in te komen’ en kennen ook geen enkele gene op de dansvloer. Integendeel, dat is dé plek om op te vallen en te laten zien wat je in huis hebt. Favoriete bezigheid is dansen voor de spiegel. Voordeel is dat je spiegelbeeld altijd op de maat - of uit de maat natuurlijk, hangt er maar van af hoe goed jouw ritmegevoel is - maar in ieder geval altijd met je mee danst, dus deze gewoonte heb ik ook maar overgenomen.

Een groot deel van de Gabonezen wordt echter dik. Dit komt voornamelijk door de grote hoeveelheden olie en frisdrank die ze naar binnen werken. Zo heb ik wel eens gehoord dat er per Gabonees ongeveer een fles olie per week doorheen gaat. Als je frisdrank bestelt wordt standaard gevraagd of je een grote (liter) of een kleine fles wilt. Maar zelfs de kleine fles is nog veel groter dan het standaard flesje dat bij ons in restaurants wordt geserveerd. Ze lijken er niet echt mee te zitten en proberen zich nog steeds in die strakke broeken te proppen. Voor de vorm zeggen ze af en toe dat ze moeten afvallen, maar ze lijken er niet echt haast bij te hebben en de tactieken waarop worden vast ook niet door de Bond van Nederlandse Diëtisten onderschreven. Zo zou je van water dik worden en bestelde de tante van Patrick een literfles Sprite bij het eten in plaats van cola, omdat ze aan de lijn was.

Ook onze oppas begint een behoorlijke buik te krijgen. Ze vertelde zonder enige schroom dat haar geregeld wordt gevraagd of ze niet zwanger is. Maar dan antwoord ze: nee hoor, ik ben gewoon zo. En terwijl ze liefkozend over haar buik streelde zei ze tegen Chloé: jij moet niet zo dik worden als ik hoor (Chloé is de laatste week inderdaad behoorlijk aangekomen en weegt inmiddels 8 kilo volgens de Gabonese weegschaal!).

Het grappige is dat je hier net zo makkelijk tegen iemand kunt zeggen dat hij of zij is aangekomen als afgevallen. De logica waarom je een Westerse vrouw daarmee kunt beledigen ontgaat hen volkomen. Zo kreeg mijn Gabonese collage het aan de stok met mijn Franse, omdat hij had opgemerkt dat ze dikker werd. Zij was helemaal ontdaan en Marc probeerde uit te leggen dat je dat niet tegen een Westerse vrouw moet zeggen (en ja, als ze afgevallen is kan dat weer wel). Hermann snapte er niets van en reageerde met: “maar het is toch zo?”.

Mij overkomt het ook geregeld. Voordeel is dat je geen weegschaal nodig hebt, maar ik geef toch ook voorkeur aan de subtiele aanpak (en Patrick weet dat, dus elke keer als iemand een opmerking over mijn gewicht maakt, staat hij in stilte te bidden dat ik het goed oppak). Aangezien ik nu de helft van de tijd een Gabonees dieet volg (als Patrick kookt), zit mijn broek ook al strakker. Zo stond ik pas in de rij voor de kassa in een overvolle supermarkt, toen het meisje van de groenteafdeling riep: “bonjour belle-soeur, ik kan zien dat je man goed voor je zorgt, want je bent al aangekomen!!”. En bedankt…:).

Hoewel de meeste Gabonezen het belangrijk vinden hoe ze er uit zien, maken ze zich niet zo druk om een schoonheidsfoutje meer of minder. Vaak zijn het eigenlijk ook natuurlijke dingen, die in de Westerse wereld om 1 of andere reden als ‘not done’ bestempeld zijn. Gabonese vrouwen ontharen zich niet (tja, en waarom zou je ook, wij zijn er ook wel weer een beetje erg in doorgeslagen) wat resulteert in harige benen en oksels. Maar frappanter is dat ook kinhaar of borsthaar bij vrouwen niet weggehaald of verstopt wordt. Ik zag pas een meisje met een diepe v-hals waar vrolijk wat krulletjes boven piepten. Ook Patrick vindt neushaar voornamelijk praktisch. Een ander voorbeeldje waaruit blijkt dat ze helemaal niet vies zijn van haar stamt nog uit de tijd dat ik op de lodge werkte. 1 van de doucheputjes was verstopt, dus ik vroeg aan Armand of hij die wilde ontstoppen. Hij haalde er een hele klit haar uit, waarschijnlijk van een hoop verschillende gasten, waarop ik hem vroeg of hij misschien een wc-papiertje wilde of een handschoen, waarop hij me oprecht verbaasd aankeek en zei: “maar het is maar haar hoor…”.

Chloé heeft op het moment weer een dipje (of volgens het ‘Oei ik groei’ boek: last van een sprong in de mentale ontwikkeling). In de praktijk betekent dit dat ze minder goed slaapt en niet alleen wil zijn. Als je de kamer uitloopt om iets te pakken begint ze al te huilen. Nu heeft ze dit al vaker gehad, en na even doorzetten breekt daarna juist weer een hele goede periode aan, dus daar gaan we dit keer ook maar van uit. Anders is het dat ze nu steeds meer een eigen willetje gaat ontwikkelen. Eerst moest ze bijvoorbeeld soms ook huilen als ze uit bad werd gehaald, maar dat was meer omdat ze de lichamelijke verandering niet fijn vond en voor de rest ervoer ze dat als een onomkeerbaar feit. Nu heeft ze haarfijn door dat die verandering die ze niet leuk vindt, het gevolg is van een keuze die ik heb gemaakt en wordt ze dus boos! Of beter gezegd: BOOS met hoofdletters. Ik moet dus echt proberen om in dit geval niet te lachen (want het is eigenlijk heel grappig), maar consequent op te treden.

Afgelopen weekend hadden we een feestje van het nichtje van Chloé dat 1 jaar werd. Heel leuk om een keertje mee te maken. Er waren wel rond de 25 kinderen die allemaal braaf op een stoel zaten te wachten tot ze een bekertje felroze of felgroene limonade kregen uit een enorme jerrycan. Daarna nog een handje popcorn en een stuk cake. De muziek stond zo hard als in een gemiddelde Nederlandse discotheek en toen de bordjes leeg waren stonden ze allemaal op om te dansen. En niet dansen zoals bij ons in de kleuterklas met een rondje draaien en in de handjes klappen, maar als volleerde Beyoncé-tjes werden de navels en basten ontbloot en stonden ze met hun heupen te draaien en billen te schudden. Zo gaaf gewoon! Ik hoop dat Chloé zeker wat dat betreft veel Gabonees bloed door haar aderen heeft stromen!