Onze reis naar Gabon

Zoals beloofd (beter laat dan nooit zullen we maar zeggen, maar ik had een goed excuus: mijn computer was opgesloten…) een verslag van onze reis naar Gabon. Ik had er ernstig rekening mee gehouden dat ik alles over moest pakken ivm overgewicht, maar gelukkig mocht alles mee! Na het inchecken nog wat gedronken met Nettie, Jan, Ernst, Sanneke en Judith, snel een luier verschoond nu ik nog een extra paar handen voorhanden had en toen, snik, door de douane. Tja, en aangezien ik nogal een zwakke blaas heb zoals de meeste mensen wel weten, kwam toen de eerste - hoe zullen we het noemen, uhmm…- uitdaging. Ik kon moeilijk Chloé buiten laten staan, dus mijzelf, de maxi cosi en mijn 30 tassen in het hokje gepropt.

Bij het boarden raakte ik in gesprek met een man en blijkbaar waren de goden mij goed gezind, want hij moest eveneens naar Libreville en sliep die nacht zelfs in hetzelfde hotel als wij. Hij ontpopte zich als mijn reddende engel en hielp mij om mijn tassen te sjouwen. Hij zat het eerste gedeelte in de business class en stak af en toe zijn hoofd om het gordijntje om te kijken of alles goed met ons ging. Ik zat naar Casablanca naast een aardige vrouw bij wie ik Chloé ook even kwijt kon als ik, jullie raden het al, naar de wc moest. Zoals altijd was RAM te laat vertrokken vanuit Amsterdam, dus was het weer spannend of we de aansluiting naar Libreville zouden halen. Op Schiphol zei ik nog tegen mijn ouders dat het vliegveld in Casablanca heel klein was met alleen een cola automaatje, maar wat bleek: ze hadden een supermooi vliegveld uit de grond gestampt met zelfs een Zara. Helaas voor shoppen geen tijd, want we moesten rennen. Zat nog wel even te stressen omdat mijn maxi cosi in 3 delen over het vliegtuig verspreid lag en het een tijd duurde voordat de steward alle onderdelen weer had teruggevonden en dat ding weer in elkaar stond, maar we hebben het gehaald. Met opnieuw dank aan mijn reddende engel die tijdens de vlucht naar Libreville zelfs naast me bleek te zitten. Chloé hield zich tijdens de reis echt prima. Lag of te slapen op mijn schoot (helaas geen wiegjes bij RAM), of schonk iedereen een stralende glimlach. Ook een heel nieuwe ervaring: een luier verschonen in het vliegtuig….

Bij aankomst in Libreville stond Patrick ons op te wachten. En wonder boven wonder was gewoon al mijn bagage aangekomen (in tegenstelling tot de bagage van mijn reddende engel, die dus alleen met het onderstel van de maxi cosi en mijn bloemetjestas door de douane kwam). De taxi genomen naar het Meridien, waar we zouden overnachten.

De volgende dag Chloé provisorisch in bad gedaan en een tijd met haar gespeeld. Patrick vond haar al behoorlijk groot geworden en of het nu gemakkelijker was door de harde matras of niet, ze rolde die morgen voor het eerst van haar buik naar haar rug! Voordat we klaar waren om naar buiten te gaan was het al weer middag, dus geluncht in het restaurant bij het zwembad en daarna op pad gegaan om de acte de nassaince van Chloé te regelen. Helaas klinkt dit dus weer veel eenvoudiger dan het is in Gabon, dus van het kastje naar de muur gestuurd en nadat we bij 3 verschillende instanties waren geweest (taxi in taxi uit in die oneindige files) werd ons verteld dat we dit bij het Tribunal in Port Gentil moesten regelen. Die avond waren we behoorlijk moe. De moeder en een nicht van Patrick kwamen naar het Meridien om Chloé te bewonderen. Daarna nog snel een pizza gegeten en weer gaan slapen.

De volgende dag zijn we na weer een uitgebreide was- en aankleed sessie (geen idee hoe ik ooit op tijd op mijn werk moet gaan komen!) met de taxi naar de oma van Patrick gegaan. Zij is ergens in de 70 en inmiddels moeder en (overgroot) oma van 84 (klein)kinderen. Tenminste, de kleinkinderen waarvan zij van het bestaan af weet… Zij heeft iets van 9 kinderen in huis en daarnaast zijn er ook altijd mensen op bezoek, dus het was weer een drukte van jewelste. Zij zit met haar gigantische omtrek in het midden en commandeert af en toe iets waarna iedereen weer naar zijn plaats rent. Nadat iedereen Chloé bewondert had doorgegaan naar de vader van Patrick. Chloé’s jongste tante (dus Patrick’s halfzusje) is nu net 9 maanden. Raar idee!

’s Avonds hebben we het vliegveld naar Port Gentil gepakt waar we door aardig wat mensen werden opgewacht. Marc en Camille gingen mee naar huis en daar wachtte een hele grote verrassing: Marc, Stijn, Camille, Peter en Patrick hadden de babykamer geverfd en ongeveer het hele warenhuis in Libreville aan babyspullen leeg gekocht! Chloé moet echt het meest verwende meisje in Port Gentil zijn…..