De eerste weken
Door: webmaster
22 Augustus 2008 | Gabon, Libreville
Na aankomt heb ik eerst nog een weekje vrij gehad. Dat was volkomen nieuw: in Gabon zijn en niet hoeven stressen (wat ze zeggen over Afrika en niet stressen klopt in mijn geval normaal gesproken niet…). En ik moet zeggen: de hele dag moedertje spelen en DVD’tjes kijken beviel prima.
Dit mooie leventje kon natuurlijk niet eeuwig blijven duren en inmiddels zitten de eerste werkweken er. Helaas kwam ik net terug in een enorm hectische tijd met stakingen, kapotte vliegtuigen en daardoor heel veel vastgelopen gasten en programma’s die omgegooid moesten worden. Daarom vaak tot 10 uur ’s avonds aan de telefoon gezeten en zelfs ’s nachts uit bed gebeld. Ik hoop dat dit een goed excuus is voor weer een veel te laat waarbenjij nu verhaal…?
Anyway, voelde me de eerste week dus al gelijk een slechte moeder. Snap nu waarom al die tijdschriften tot in den treuren artikelen kunnen produceren over de combinatie werk/moederschap en die nog steeds gelezen worden. Maar eigenlijk, als mijn baan niet zo stressvol zou zijn geweest, was het me denk ik wel goed bevallen. Met de oppas, Cathy, gaat het goed en ik heb ook geen naar gevoel als ik Chloé achter laat om naar mijn werk te gaan. Dit komt waarschijnlijk ook omdat ik om de twee uur naar huis ga om de borst te geven en ook tussen de middag een lange siesta thuis heb. Ik denk dat het veel lastiger is als je voor een hele dag de deur achter je dicht trekt.
Wat het voor mij daarentegen lastig maakt is dat de telefoon ook buiten werktijd (lees: oppastijden) voortdurend rinkelt en dat het niet eenvoudig is om met een baby boze – ze bellen me nooit voor de gezelligheid - gasten te woord te staan. Je gaat er automatisch van gillen (om boven het geluid uit te komen en uit frustratie) en dat staat natuurlijk niet zo netjes. Ook moest ik vandaag gasten van het vliegveld naar de haven brengen en dan moet Chloé met de maxi cosi mee de auto in. Maar gelogen dat de oppas ziek was en gelukkig betrof het in dit geval Japanners die het wel een kodak momentje vonden.
Verder was dit de tijd van dingen regelen (of lees: dingen proberen te regelen). Ten eerste: de geboorte akte. Ik ging met twijfelachtige gevoelens naar het Tribunal, maar na daar even met het kind op de buik rondgedwaald te hebben kwam ik uiteindelijk bij de juiste persoon uit. En hoera, ik had zowaar ook de juiste documenten bij me. Met een beetje geluk zou ik de akte aan het eind van de week op kunnen halen. Had niet gedacht dat het zo makkelijk zou zijn en helaas was het dat dus ook niet. Aan het einde van de week kwam ik terug, maar ze vertelde me vrolijk dat ze mijn functie niet begreep (het Engelse woord ‘consultant’ verschilt inderdaad enorm van het Franse woord consultante…). Maar ja, als het na 2 keer gedaan zou zijn zou het me nog meevallen dus ik keerde redelijk positief huiswaarts. De derde keer moest ze eerst tussen de gigantische stapel paperassen op haar bureau graven (ik was al bang dat het hele dossier mét de officiële geboorteakte van Patrick kwijt zou zijn) maar na een kwartiertje vond ze het dan toch. Getekend door de president (van de rechtbank, niet van het land natuurlijk) en al. Maar net voordat ik de hele mikmak in mijn tas wilde stoppen worp ze er nog een blik op en zei: Oh! (zoals alleen Gabonezen dat kunnen doen en dan bij voorkeur als hun iets niet zint…), gevolgd door: ik heb per ongeluk ‘fils’ geschreven in plaats van ‘fille’. Ze keek me er een partij moeilijk bij, waarschijnlijk om me te doen laten geloven dat deze fout haar ook veel extra werk zou kosten. Nu zal dat wel meevallen, want het document staat kant en klaar in haar computer en ze hoeft alleen namen, geboorte data en, als ze dat tenminste niet vergeet, het geslacht te veranderen. Omdat ik de volgende keer niet voor niets wilde komen (het is tenslotte een gehannes met baby en al) gaf ik haar een week de tijd. En natuurlijk is het er een week later nog niet van gekomen. Hoop dat de 5e keer scheepsrecht is…
Uitdaging twee: de vaccinaties. In Nederland is dat allemaal prima geregeld. Je gaat naar het vaccinatiebureau en de baby krijgt de injecties (gratis) en na een minuut of tien sta je weer buiten. Dan in Gabon. Ik wilde moeilijkheden voorkomen, dus ben eerst op onderzoek uitgegaan. Op aanraden van een vriendinnetje en het zusje van Patrick naar clinique St. Pierre gegaan. De dokter daar leek me redelijk capabel en zij zei dat de vaccinaties wel overeenkomen. Alleen geven ze hier standaard iets tegen Tubercolose en in Nederland zitten de Pneumokokken gezellig in de cocktail. Dus op de dag des oordeels naar de apotheek gegaan om de Pneumokokken vaccinatie aan te schaffen. Apotheek 1 had die niet, bij apotheek 2 zou die waarschijnlijk 2 weken later met ‘madame’ uit Frankrijk komen. Kosten: 70 000 CFA, meer dan 100 euro… Nou ja, dan maar eerst de andere vaccinaties, dus ik terug naar de kliniek. Daar vertelden ze me dat ik ook alle andere prikken bij de apotheek moest kopen… Nu begon de tijd toch te dringen, want ze zouden om 12 uur sluiten en ik had geen zin om ’s middags weer op pad te gaan. Heb tenslotte ook nog mijn leuke stressvolle baan. Dus weer terug naar de apotheek gescheurd om de spullen te halen. Na een kwartier wachten was ik aan de beurt, en bleek dat ze maar 1 van de 3 medicijnen hadden. Dus door gescheurd naar weer een andere apotheek en uiteindelijk alles bij elkaar gekregen.
Om 5 voor 12 kwam ik terug bij de kliniek en gelukkig wilden ze me nog helpen (meestal kun je het tegen die tijd schudden). Chloé werd op een ouderwetse weegschaal gewogen en naast een houten lat gelegd om te meten. Daarna de prikken, waarbij ze het natuurlijk op een huilen zetten. De zusters (het waren er vier!) begonnen allemaal hard te klappen en te joelen en om Chloé tot ‘bedaren’ te brengen werd er een telefoon naast haar oor gelegd waar lekker schelle rapmuziek uit klonk.
Verder maakt Chloé snel vriendinnetjes. Overal waar ik kom (op mijn werk, in de supermarkt, bij de bakker, bij de bar) wordt ze met een vrolijk : Petite Chloé, notre soeur Gabonaise…! ontvangen. Ze vinden het allemaal prachtig dat de Afrikaanse genen het van mijn blanke kaaskopgenen gewonnen hebben. De mensen die haar niet kennen denken allemaal dat ze een jongetje is (Afrikaanse baby meisjes krijgen gelijk na de geboorte oorbellen, dus dit zorgt voor verwarring). Bij de apotheek riepen de vrouwen allemaal: oh, beau bébé! Ik ben nog vrijgezel hoor, je mag wel met mij trouwen! Ik ging er niet van uit dat ze allemaal lesbisch waren, dus heb ze maar in de waan gelaten dat ze een klein jongetje voor zich hadden…
Dit mooie leventje kon natuurlijk niet eeuwig blijven duren en inmiddels zitten de eerste werkweken er. Helaas kwam ik net terug in een enorm hectische tijd met stakingen, kapotte vliegtuigen en daardoor heel veel vastgelopen gasten en programma’s die omgegooid moesten worden. Daarom vaak tot 10 uur ’s avonds aan de telefoon gezeten en zelfs ’s nachts uit bed gebeld. Ik hoop dat dit een goed excuus is voor weer een veel te laat waarbenjij nu verhaal…?
Anyway, voelde me de eerste week dus al gelijk een slechte moeder. Snap nu waarom al die tijdschriften tot in den treuren artikelen kunnen produceren over de combinatie werk/moederschap en die nog steeds gelezen worden. Maar eigenlijk, als mijn baan niet zo stressvol zou zijn geweest, was het me denk ik wel goed bevallen. Met de oppas, Cathy, gaat het goed en ik heb ook geen naar gevoel als ik Chloé achter laat om naar mijn werk te gaan. Dit komt waarschijnlijk ook omdat ik om de twee uur naar huis ga om de borst te geven en ook tussen de middag een lange siesta thuis heb. Ik denk dat het veel lastiger is als je voor een hele dag de deur achter je dicht trekt.
Wat het voor mij daarentegen lastig maakt is dat de telefoon ook buiten werktijd (lees: oppastijden) voortdurend rinkelt en dat het niet eenvoudig is om met een baby boze – ze bellen me nooit voor de gezelligheid - gasten te woord te staan. Je gaat er automatisch van gillen (om boven het geluid uit te komen en uit frustratie) en dat staat natuurlijk niet zo netjes. Ook moest ik vandaag gasten van het vliegveld naar de haven brengen en dan moet Chloé met de maxi cosi mee de auto in. Maar gelogen dat de oppas ziek was en gelukkig betrof het in dit geval Japanners die het wel een kodak momentje vonden.
Verder was dit de tijd van dingen regelen (of lees: dingen proberen te regelen). Ten eerste: de geboorte akte. Ik ging met twijfelachtige gevoelens naar het Tribunal, maar na daar even met het kind op de buik rondgedwaald te hebben kwam ik uiteindelijk bij de juiste persoon uit. En hoera, ik had zowaar ook de juiste documenten bij me. Met een beetje geluk zou ik de akte aan het eind van de week op kunnen halen. Had niet gedacht dat het zo makkelijk zou zijn en helaas was het dat dus ook niet. Aan het einde van de week kwam ik terug, maar ze vertelde me vrolijk dat ze mijn functie niet begreep (het Engelse woord ‘consultant’ verschilt inderdaad enorm van het Franse woord consultante…). Maar ja, als het na 2 keer gedaan zou zijn zou het me nog meevallen dus ik keerde redelijk positief huiswaarts. De derde keer moest ze eerst tussen de gigantische stapel paperassen op haar bureau graven (ik was al bang dat het hele dossier mét de officiële geboorteakte van Patrick kwijt zou zijn) maar na een kwartiertje vond ze het dan toch. Getekend door de president (van de rechtbank, niet van het land natuurlijk) en al. Maar net voordat ik de hele mikmak in mijn tas wilde stoppen worp ze er nog een blik op en zei: Oh! (zoals alleen Gabonezen dat kunnen doen en dan bij voorkeur als hun iets niet zint…), gevolgd door: ik heb per ongeluk ‘fils’ geschreven in plaats van ‘fille’. Ze keek me er een partij moeilijk bij, waarschijnlijk om me te doen laten geloven dat deze fout haar ook veel extra werk zou kosten. Nu zal dat wel meevallen, want het document staat kant en klaar in haar computer en ze hoeft alleen namen, geboorte data en, als ze dat tenminste niet vergeet, het geslacht te veranderen. Omdat ik de volgende keer niet voor niets wilde komen (het is tenslotte een gehannes met baby en al) gaf ik haar een week de tijd. En natuurlijk is het er een week later nog niet van gekomen. Hoop dat de 5e keer scheepsrecht is…
Uitdaging twee: de vaccinaties. In Nederland is dat allemaal prima geregeld. Je gaat naar het vaccinatiebureau en de baby krijgt de injecties (gratis) en na een minuut of tien sta je weer buiten. Dan in Gabon. Ik wilde moeilijkheden voorkomen, dus ben eerst op onderzoek uitgegaan. Op aanraden van een vriendinnetje en het zusje van Patrick naar clinique St. Pierre gegaan. De dokter daar leek me redelijk capabel en zij zei dat de vaccinaties wel overeenkomen. Alleen geven ze hier standaard iets tegen Tubercolose en in Nederland zitten de Pneumokokken gezellig in de cocktail. Dus op de dag des oordeels naar de apotheek gegaan om de Pneumokokken vaccinatie aan te schaffen. Apotheek 1 had die niet, bij apotheek 2 zou die waarschijnlijk 2 weken later met ‘madame’ uit Frankrijk komen. Kosten: 70 000 CFA, meer dan 100 euro… Nou ja, dan maar eerst de andere vaccinaties, dus ik terug naar de kliniek. Daar vertelden ze me dat ik ook alle andere prikken bij de apotheek moest kopen… Nu begon de tijd toch te dringen, want ze zouden om 12 uur sluiten en ik had geen zin om ’s middags weer op pad te gaan. Heb tenslotte ook nog mijn leuke stressvolle baan. Dus weer terug naar de apotheek gescheurd om de spullen te halen. Na een kwartier wachten was ik aan de beurt, en bleek dat ze maar 1 van de 3 medicijnen hadden. Dus door gescheurd naar weer een andere apotheek en uiteindelijk alles bij elkaar gekregen.
Om 5 voor 12 kwam ik terug bij de kliniek en gelukkig wilden ze me nog helpen (meestal kun je het tegen die tijd schudden). Chloé werd op een ouderwetse weegschaal gewogen en naast een houten lat gelegd om te meten. Daarna de prikken, waarbij ze het natuurlijk op een huilen zetten. De zusters (het waren er vier!) begonnen allemaal hard te klappen en te joelen en om Chloé tot ‘bedaren’ te brengen werd er een telefoon naast haar oor gelegd waar lekker schelle rapmuziek uit klonk.
Verder maakt Chloé snel vriendinnetjes. Overal waar ik kom (op mijn werk, in de supermarkt, bij de bakker, bij de bar) wordt ze met een vrolijk : Petite Chloé, notre soeur Gabonaise…! ontvangen. Ze vinden het allemaal prachtig dat de Afrikaanse genen het van mijn blanke kaaskopgenen gewonnen hebben. De mensen die haar niet kennen denken allemaal dat ze een jongetje is (Afrikaanse baby meisjes krijgen gelijk na de geboorte oorbellen, dus dit zorgt voor verwarring). Bij de apotheek riepen de vrouwen allemaal: oh, beau bébé! Ik ben nog vrijgezel hoor, je mag wel met mij trouwen! Ik ging er niet van uit dat ze allemaal lesbisch waren, dus heb ze maar in de waan gelaten dat ze een klein jongetje voor zich hadden…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
