Back in Gabon

Na een hele gezellige (maar drukke) tijd in Nederland zijn we weer terug in Gabon. Het was zoooo leuk om iedereen weer te zien! Kerst hebben we rustig thuis gevierd en dat was maar goed ook, want we moesten al om 5.00 uur op Schiphol zijn, dat betekende om 03.33 uur op (inderdaad, ik zet mijn wekker nogal op rare tijden…). De reis ging weer goed. Alleen was het op Parijs DRUK met grote hoofdletters. Dacht dat maar weinig mensen op 2e kerstdag zouden vliegen en blijkbaar dacht de afdeling Personeelszaken van Charles de Gaulle dat ook, want er waren bijna geen mensen aan het werk. Dat betekende dus lange rijen met mensen die toch allemaal op 2e Kerstdag van A naar B wilde (of beter gezegd, van terminal C naar terminal F). Ik was even bang dat ik net als vorige keer in Parijs zou moeten overnachten, maar gelukkig mocht ik nog boarden. Moest van alle stress wel nodig naar de wc, dus drukte Chloé in de handen van mijn buurman en rende gelijk door. Bij terugkomst bleek het dus best een lekker ding te zijn en hij was vol lof over Chloé: “O, ik heb nog nooit zo’n mooi meisje gezien en ze is ook zó makkelijk!” Nou, als dat op deze leeftijd al begint houd ik mijn hart vast als ze 16 is ;-). Trouwens, ik vond het een minder lekker ding toen ie naast mij opeens zijn nagels ging knippen. En zoals bijna iedereen wel weet heb ik een aangeboren (?) aversie tegen nagels en tenen (behalve die van Chloé natuurlijk, die zijn juist superschattig ;-)).

Ik ben al niet zo’n held met vliegen en de vlucht van Libreville naar Port Gentil was dus echt de engste uit mijn leven. Normaal gesproken zie je turbulentie wel aankomen en zeker in Afrika heb je vaak turbulente vluchten. Maar dit keer was er geen vuiltje aan de lucht en in 1 keer waren er een paar harde klappen. De stewardess ging languit in het gangpad incluis alle drankjes en ik moest Chloé goed vasthouden. Het voelde ook niet als turbulentie, maar eerder alsof het vliegtuig door iets geraakt werd en ging neerstorten of zo. Ik dacht dus serieus dat ik doodging en vond het jammer (Jammer (!) inderdaad, de echte angst kwam pas toen het engste over was) dat het afgelopen was voor ons . Toen het opeens na een halve minuut ophield was ik zo blij dat ik me gelijk voornam om nooit meer te vloeken, te zeuren etc etc (helaas heb ik me hier toch al weer schuldig aan gemaakt ben ik bang, haha).

Oud en Nieuw was ontzettend bruisend maar niet heus. Patrick en ik zouden eerst samen met Chloé uit eten gaan en later zouden wat vrienden langskomen. Het restaurant waar we heen wilden was dicht en toen we op zoek gingen naar een alternatief kwam ik er achter dat ik sowieso vergeten was om geld mee te nemen, dus zijn we afgetaaid naar huis waar ik braaf gekookt heb. De vrienden zijn nooit meer gekomen want die hadden om 22.00 uur al een glaasje te veel op, dus we hebben knus met z’n 3-tjes thuis gezeten. Heb heel veel sms-jes verstuurd (daar had ik dan wel weer lekker de tijd voor ;-), maar ik geloof dat ze niet allemaal zijn aangekomen, daarom nog een keertje:

Gelukkig Nieuwjaar voor iedereen, of zoals ze hier zeggen: “Veel gezondheid, veel geld en veel vrouwen!”

Verder hebben we ons oude ritme weer een beetje opgepakt. Het was maar goed dat ik nog een paar vrije dagen in Port Gentil had, want zowel de koelkast als de airco in de auto hadden de geest gegeven. Alle twee niet zo handig bij dit klimaat. En zoals altijd duurde het weer langer dan verwacht om een oplossing te vinden.

Chloé begint inmiddels met kruipen! Ze beweegt zich nu voort als een slangetje, maar eigenlijk gaat dit best goed. Ze kan inmiddels ook haar knietjes onder haar bibs trekken en zelf stukjes brood in haar mond stoppen. Ik probeer weer een beetje ritme aan te brengen in haar leven, wat betekent 2 dutjes per dag en ’s nachts in haar eigen bed. Ook ben ik gestopt met de nachtvoedingen. Eerst was er groot protest, maar redelijk snel heeft ze het geaccepteerd. Nu wordt ze nog steeds wel 3 keer per nacht wakker (zucht, hoe lang gaat dit duren, iemand tips…?) maar slaapt ook weer redelijk snel in.

Tja, en verder probeer ik braaf zoals in alle Nederlandse opvoedboeken staat Chloé educatief verantwoorde boekjes voor te lezen. Het liefst voor het naar bed gaan, want een slaap ritueel is heel belangrijk en bla bla bla. Voelde me dan ook een beetje belachelijk toen Patrick en Cathy hard met een Ivoriaans nummer mee gingen zingen (Ivoriaanse muziek is leuk, dansbaar en vaak met dubieuze teksten). Dit nummer heet Zizi (mannelijk geslachtsdeel) en de zanger beschrijft hoe zijn vrouw dol is op zijn Zizi en wel elk uur van de dag van zijn Zizi gebruik wil maken (om 22.00 uur, om 23.00 uur en zelfs om middernacht). Hij moet slapen als een robot om haar niet per ongeluk wakker te maken en opstaan om naar de wc te gaan is uit den boze, anders wil ze weer. Maar wat er dus ook gezongen wordt is dat hij jaloers is op Europeanen omdat vrouwen daar de kinderen een boekje voorlezen en dan gaan slapen, haha.

En voor wie het nog niet weet: Patrick is weg uit Iguela en woont nu met ons in Port Gentil. Ik ben heel blij dat we eindelijk een ‘normaal’ gezinsleven hebben, maar Patrick zit nu dus zonder werk. Hij is hard op zoek, maar ik houd jullie op de hoogte!