Een dag uit het leven van....

We beginnen inmiddels al aardig aan ons leventje hier in Gabon te wennen. Omdat er niet heel spannende dingen zijn gebeurd, dit keer een beschrijving van ons dagelijkse leven.

Van maandag tot en met vrijdag ben ik aan het werk, en vaak zijn er in het weekend ook wel pick-ups of noodgevallen waardoor ik naar kantoor moet. Maar dan gaat Chloé gezellig mee. Woensdag middag probeer ik vrij te houden en dat is afgelopen week zelfs gelukt. Dan ga ik met Chloé boodschappen doen en wat drinken in de Tube (1 van onze favoriete barretjes). En echt, rust probeer ik in te bouwen, dat reinheid zit wel goed (zo goed en zo kwaad als dat kan in Gabon), maar dat ook aan de regelmaat wordt gewerkt blijkt wel uit het feit dat de meiden bij de Tube al gelijk riepen: Bonjour Chloé! En daar direct achteraan: jus d’orange pressé?

Ik probeer elke dag om 8 uur te beginnen, maar meestal is het 15 minuten later. Ik ontbijt (!) en geef Chloé de borst voordat ik weg ga, en Cathy (de nounou) verschoont haar luier en kleedt haar om. Rond half elf ga ik weer terug naar huis om weer de borst te geven en dan van 12.30 uur tot 14.30 uur is het lunch pauze. Omdat het ‘s avonds te warm in huis is om te koken en ik in mijn eentje ’s in het donker eten ook zo ongezellig vind, heb ik mij de echte Frans/Gabonese gewoonte aangemeten om ’s middags warm te eten (tenminste: soms). Vaak neem ik Chloé ook nog mee naar het park zodat ze even buiten is. Ze vindt het heel leuk om naar de blaadjes van de bomen te kijken. Rond een uur of vijf ga ik weer naar huis voor een snelle voeding en rond 18.30 ben ik klaar met werken. Voor het avond eten gaat Chloé in bad (zie je: weer die regelmaat!) en krijgt ze haar een na laatste voeding. En voordat ze gaat slapen weer de borst (tja, je staat inderdaad als moeder behoorlijk in dienst van…).

Omdat ik nu wel heel gezapig en huiselijk klink: we gaan ook ontzettend vaak uit eten hier. Afgelopen week was sowieso hectisch omdat Rombout er met zijn gevolg was. Saskia (een collega) sliep bij mij en ook Patrick was een weekje in Port Gentil (!). In Gabon maak je bijna nooit afspraken en beslis je op de dag zelf met wie, waar en hoe laat je gaat eten. Omdat je pas laat klaar bent met werken eet je ook pas rond een uur of negen (de restaurants gaan om 20.00 uur open). Dat betekent dat je veel later in bed ligt dan (vaak) gehoopt. Het voordeel hiervan is wel weer dat Chloé als ze laat gaat slapen in 1 keer doorslaapt.

Zoals gezegd was Patrick afgelopen week in Port Gentil. Er was zelfs sprake van dat hij definitief zou blijven, maar omdat hij in de praktijk hier niet bar veel kan doen qua werk en hij van thuiszitten ongelukkig wordt, is hij toch weer teruggegaan naar Iguela. We zijn wel overeengekomen met Rombout dat hij 1 week per maand in Port Gentil is en dan Engelse les gaat volgen. Dus we boeken vordering!

En het is toch wel heel handig hoor, moet ik eerlijk toegeven: een man in huis (met tijd). Mijn lampen zijn weer gemaakt, er werd gekookt, met flessen water gesjouwd, credit voor de elektriciteit gehaald en af een toe kon ik Chloé en mijn telefoon in zijn handen duwen en hem succes wensen om zelf even ongestoord te slapen. En… ik heb Patrick naar mijn grote vriendin van het Tribunal gestuurd. Uiteraard had hij wel geluk en kreeg hij het papier mee. Blijkt dat dit nog niet de acte de naissance is, maar het document om de acte de naissance aan te vragen bij de gemeente. Zucht….

O ja, en het was de week van de dieren. Het gaat van eng naar vies naar leuk met een staartje (letterlijk en figuurlijk), dus we houden hoop. Vorige week kwam ik thuis en lag er pontificaal een slang voor de poort. Geen grote, maar exotisch genoeg om mij onaangenaam te verrassen. Ben over hem heen gesprongen om samen met Cathy vanuit het raam te gaan zitten kijken wat te doen. Komt die dus serieus ook nog richting deur gegleden. Hulplijn 1 was Patrick, maar die was niet onder de indruk en vergat voor het gemak even dat ik een Hollands meisje ben en dat het meest enge dier dat ik af en toe tegen kan komen een wesp is. Hij zei dus verveeld: doodmaken…. Ik (hysterisch): HOE DAN! Hij nog verveelder: met een stuk hout. Ik kwaad opgehangen om hulplijn 2 te proberen: Stijn. Nu is hij ook niet het type crocodile hunter (sorry Stijn, mocht je dit ooit lezen), maar hij kon me in ieder geval een hart onder de riem steken. Maar Stijn zat lekker biertjes te drinken en vond de situatie voornamelijk grappig. Hij riep ook lacherig: doodmaken! en dat is behoorlijk frustrerend als je je in een levensbedreigende situatie bevind en tegelijkertijd je kind probeert te beschermen (goed goed, ik overdrijf een beetje).

Cathy is heldhaftig naar buiten gegaan en gooide een steen richting slang. Ze mikte goed en de slang kon geen kant op, maar was niet dood. Integendeel: hij werd pisnijdig en slingerde alle kanten op. Nog 3 andere stenen verder was de situatie niet veranderd. Gelukkig kwam er een SEEG mannetje langs (SEEG is het elektriciteitsbedrijf) en hij heeft de slang met een stuk hout doodgeslagen. Eneco heeft slangenbezwering nog niet standaard in het pakket zitten, toch…?

Ik slaap nu elke nacht met een dweil voor de deur, zodat er geen slangen door de kieren kunnen. Patrick zei ook dat ze heus niet binnen zullen komen, want ik houd alles toch goed schoon…? Ik geloofde hem niet bepaald en inderdaad zat hij een paar dagen later vrolijk met zijn broertje te bespreken dat zijn vader een slang onder zijn bed had gevonden. Dus ik riep: zie je nu wel! En op de vraag of ‘mijn’ slang gevaarlijk was (is die zwart? Ja. Helemaal zwart? Ja) keken ze allebei besmuikt naar hun bord, dus toen wist ik zeker genoeg. Heb dus nu ook maar een extra bed besteld zodat logés in ieder geval niet meer op de grond hoeven te slapen.

En verder hebben we een kakkerlakken massacre veroorzaakt. Af en toe vond ik zomaar uit het niets binnen een kakkerlak op de grond. Op zijn rug, beentjes in de lucht en van formaat groot. Rare beesten, of ze zo uit de lucht komen vallen. Maar geen idee dus waar ze vandaan kwamen. Ontdekte Patrick dat zich onder de put buiten zich een hele kakkerlakken kolonie bevond. We hebben goed lopen spuiten, met het gevolg dat ze serieus alle kanten op renden. Yak!

Een stuk schattiger: een paar dagen later vond Patrick zomaar een schildpad langs de kant van de weg. Deze was niet zo indrukwekkend als ze zee schildpad die we ooit eerder hadden gezien, maar zeker leuk om die op je stoep te zien zitten. Al rook hij een beetje naar doucheputjes.

En last but not least: ik vond voor kantoor zomaar een schattig hondje (een puppy) alleen op straat. Toen die mij zag begon hij heel zielig te janken (niet uit angst, maar om mijn aandacht te trekken – laat dat duidelijk zijn). Maar ja, dit was dus net de situatie die ik heel angstvallig probeer te vermijden, want mijn jonge moederhart kan toch geen puppy’s moederziel alleen laten? Dus ik beging de grote fout het beest mee naar kantoor te nemen om hem aan iemand te slijten. Uiteraard lukte dat niet, zodat ik me steeds meer verantwoordelijk voelde en al het scenario van huilende baby’s en jankende honden in mijn kleine huisje voor me zag. Gelukkig wil een vriend hem wel hebben, maar hij kon hem pas volgende dag ophalen. Dus puppy heeft buiten op het terras geslapen. Nou ja, dat was de bedoeling. Hij vond me nog steeds heel lief, dus zat heel hard voor de deur te janken en werd helemaal blij als ik dan weer naar buiten kwam (in mijn pyjama). Ik schaamde me dood voor de buren. Om zes uur ’s ochtends was het nog steeds niet opgehouden, dus ben ik maar opgestaan om de poep op te ruimen en hem in bad te doen. Ik moet zeggen: mijn hondenliefde was inmiddels behoorlijk bekoeld, dus ik ben (voorlopig) genezen.