Baby safari

Alweer een tijdje geleden zijn Chloé en ik op bezoek geweest bij Patrick in Iguela. Ik had hem wijselijk gewaarschuwd dat ik veel bagage mee zou hebben, dus dan was hij in ieder geval voorbereid (hij heeft mij namelijk vaak genoeg laten weten dat ik zonder baby al reisde of ik ging verhuizen. Tja, hij heeft altijd slechts een rugzakje bij zich, dus dan verlies je als Westerse vrouw-zijnde sowieso). Maar anyway, ik had aardig beknot op mijn eigen spullen, dus had 1 grote tas, de maxi cosi en de draagzak bij me. En Patrick was zowaar impressed (moest het zelf dan ook bezuren – letterlijk en figuurlijk- met mijn 2 t-shirtjes voor 3 dagen).

Chloé hield zich weer voorbeeldig in het vliegtuig en na wat gehobbeldebobbel over de weg en een eerste ervaring met de boot, werd ze uitgebreid bewonderd in de lodge. Babybed stond klaar en de kamermeisjes hadden ook hun best gedaan op de kamer van Patrick. Moest ik ze vroeger altijd op mijn knieën smeken of ze alsjeblieft/s’il vous plait/please/bitte/por favor een extra bed op een kamer konden zetten als dat nodig was, nu hadden ze eigenhandig een extra bed neergezet. Wat blijkt: na de bevalling mag de man zijn vrouw 8 (acht!) maanden niet aanraken. Ik ben er nog niet achter of dat vanwege de gezondheid van de vrouw of de baby is, maar ik begrijp nu wel wat die Afrikanen met al die vrouwen moeten (daar moest Patrick dan wel weer om lachen). Patrick werd fijntjes duidelijk gemaakt dat we toch echt in gescheiden bedden moesten slapen en dat deden we dus ook maar braaf.

De volgende dag zijn we op safari geweest naar Tassi (Chloé was tenslotte alweer bijna 4 maanden oud, dus dat werd tijd, ahum). Volgens mij was ze de jongste bezoeker ooit. Patrick en de anderen moesten aan het werk en ik heb een beetje rond gekuierd, luiers verschoond, de borst gegeven etc. Daarna weer terug gegaan naar de lodge, waar we mooi het zwembad konden uitproberen. Het was een beetje koud, dus Chloé is alleen met haar voetjes in het water gegaan, maar het heeft wel schattige foto’s opgeleverd.

De laatste dag hebben we de village bezocht, zodat ook Patrick’s oma Chloé kon zien (had ik al verteld dat Chloé nog 4 overgrootoma’s heeft…?!) en daarna was het alweer tijd om terug naar Port Gentil te gaan.

Verder was het al een tijd geleden dat de auto een beurt had gehad. Het zogenaamde ‘Visite technique’ kaartje was al verlopen en aangezien ik mijn verantwoordelijkheden als moeder ken (juist ja), had ik mij voorgenomen om maar eens een bezoek aan de garage te plannen. Eerlijkheidshalve moet ik er ook bij zeggen dat het voornamelijk is om de politie tevreden te stellen. Alhoewel ze sowieso een manier vinden om je geld af te troggelen als je wordt aangehouden, is een verlopen kaartje een gegronde reden, wat gelijk staat aan een echt hoge boete. Dus ik 1 van de chauffeurs geroepen om hem een afspraak te laten maken. Hij zegt: geef het kaartje maar. Dus ik met mijn naïeve kaaskoppigheid geef hem ook de sleutel (het lijkt me namelijk dat je ook de auto nodig hebt als ‘ie nagekeken moet worden, toch?). Maar aangezien ik nogal verwonderd werd aangekeken bleek dit fout gedacht. Volgens de Gabonese logica houdt een ‘visite technique’ in dat je alleen het kaartje laat vervangen….

En ook hier is borstvoeding geven of niet een geliefd onderwerp, alleen gaat het er iets anders aan toe dan in Nederland. Toen ik een aantal maanden geleden nog door de oude vertrouwde Albert Heijn liep en ik mijn rug een moment naar Chloé had gekeerd om een zak groente te pakken, hing er een hoofd boven de wandelwagen. Een vrouw (moeke, beter gezegd) wees mij er fijntjes op dat ik een blikje op Chloé’s beentjes had gelegd en dat ze die er maar af had gehaald. Nu lag het blikje niet op Chloé’s beentjes, maar op de kap van de wandelwagen, maar dat terzijde. Daarna voegde ze er pinnig aan toe: ‘geef je wel borstvoeding?!’. Ik had bijna de neiging om te zeggen dat Chloé op spliterwten leefde, maar om de lieve vrede te bewaren heb ik maar braaf ja geknikt.

Dan in Gabon. Elke keer als ik zeg dat ik borstvoeding geef (alleen borstvoeding? Ja, alleen borstvoeding) wordt er gereageerd met het geliefde ‘Oh!’ waarna ze in de handen gaan klappen en roepen: ‘Comme une Africaine alors!’. Nu weten ze niet dat de borstvoedingsmaffia in Nederland een behoorlijke vinger in de pap heeft en dat er waarschijnlijk meer borstvoeding gegeven wordt in Nederland dan in Gabon. Nu was ik pas met een Kameroeneze vriend, Rigobert, bij de bakker, waar we pizza hadden besteld. Aangezien het nogal lang duurde raakte ik in gesprek met de 3 vrouwen die daar werken (alhoewel, werken is een groot woord, ze pakken slechts het geld aan en snijden de pizza. De enige die hard werkt is Mike, de pizzabakker). Ze bewonderden Chloé, hieven haar een paar keer in de lucht en vonden haar ‘solide’. Wat natuurlijk uitnodigde tot een discussie over borstvoeding, die ongeveer zo verliep:
Christine : geef je borstvoeding?
Ik: ja
Alida: ja, dat kun je wel zien, ze is solide.
vrouw 3: ik heb ook mijn kinderen tot 10 maanden borstvoeding gegeven
Christine: ik de eerste tot 6 maanden,maar ik vond het niets
Vrouw 3: waarom niet?
Christine: het was teveel gedoe en ik was bang voor mijn borsten
Rigobert deed een moedige poging door te zeggen dat borstvoeding anders wel heel goed is voor de baby….
Christine (ondertussen goed haar borsten met haar handen ondersteunend): maar ik ben blij met mijn grote borsten en anders blijft er niets van over
Vrouw 3: mijn borsten zijn anders precies hetzelfde gebleven. Hoe zijn jouw borsten? (richting Alida)
Alida: mijn borsten zijn erwtjes
Christine: zie je wel, ik wil ze toch mooi houden voor mijn man?! Anders wil hij me niet meer. Bovendien, ik vond het geen prettig gevoel, ik werd er opgewonden(?) van!
Ondertussen werd Rigobert steeds stiller en ging Mike steeds sneller pizza’s bakken (wat mij dan wel weer goed uitkwam…). Maar in ieder geval is er nog veel werk te verzetten voor Beatrijs Smulders. Ik denk dat ze een hartverzakking zou krijgen als ze hoort dat hier de behoeftes van de man voor de behoeftes van de baby worden gesteld, haha.