De leukste weg van Port Gentil

Ik woon aan de enige weg in Port Gentil zonder gaten of kuilen. Dit is namelijk de weg naar het vliegveld en aangezien die zo ongeveer 1 x per jaar door de president wordt gebruikt moet die goed onderhouden worden. Dit is dus gelijk reden voor de overheid om een bordje met een maximum snelheid neer te zetten. Een initiatief dat gestimuleerd moet worden, ware het niet dat je wel 110 km/uur mag. Dit is dus harder dan op de meeste Nederlandse snelwegen! En dit is een weg waar huizen, kerken en restaurantjes aan liggen, waar mensen vrolijk hun auto op de rechterrijbaan parkeren als ze van die huizen, restaurantjes en kerken gebruik maken, waar kindjes spelen en waar honden rond lopen. Geregeld ligt er een dode hond op de weg, niet omdat honden hier suïcidaal zijn (al zou je dat best begrijpen als je ziet in wat voor omstandigheden ze vaak leven), maar meer omdat de rijstijl van de gemiddelde weggebruiker, hoe zal ik het noemen… wat verassend is.

Ten eerste heb je de Libanezen die denken dat het snelheidsbordje een uitnodiging is om te proberen of hun foeilelijke BMW met geblindeerde ramen en mega spoiler op kan stijgen. Tot nu toe is het nog niet gelukt (tenzij je die ene malloot die inderdaad los kwam, over de kop sloeg en zijn auto in een huis parkeerde meerekent), maar ze blijven stug volhouden.
Ten tweede de welvarende Gabonees die het bordje als een uitdaging ziet om te kijken of zijn SUV met leren bekleding (voertuigen die op de P.C. Hooft absoluut geweigerd zouden worden) inderdaad de 200 haalt. Nu houd ik zelf best van doorrijden, maar geloof me: de omstandigheden zijn er dus niet echt naar om dat uit te proberen.
Ten derde heb je de gemiddelde Gabonees, die altijd wat traag is en dus ook op deze weg geen haast heeft (vaak zou de auto dat ook niet trekken denk ik – zie mijn eerdere verhaal over de visite technique kaartjes). Deze mensen rijden ergens tussen de 40 en 100 km/uur.
Ten vierde het bijzondere vervoer. Vaak komen er immense voertuigen voorbij die het hardhout (hele boomstammen) van de haven naar de houtfabriek brengen. In Nederland zou hier een politiekorps ter begeleiding mee gaan, maar in Gabon kachelt dit rustig tussen het andere verkeer door.
Ten vijfde de taxi chauffeurs. Een genre apart. Ze moeten denken dat zij (en hun passagiers) het eeuwige leven hebben, want zodra ze een potentiële klant zien staan ze op hun rem en zwenken ze naar rechts, ongeacht er een Libanees, een welvarende Gabonees of een truck met hardhout achter ze zit. En net zo onverwachts als ze remmen trekken ze ook weer op.
En als laatste de rijschoolautootjes die moedig hun best doen om zich tussen al dit geraas staande te houden. Echter, zoals wij leren dat het ook belangrijk is om je aan het andere verkeer aan te passen (toegegeven, in dit geval is dat zo eenvoudig niet), leren zij dat hard rijden gevaarlijk is en is hun maximale snelheid 40 km/uur (wat zodra ze eenmaal hun rijbewijs hebben ruimschoots gecompenseerd wordt).

Daarnaast is het ook niet ongebruikelijk om je auto midden op de weg stil te zetten als je een vriend ziet en een praatje wil maken of als je vuilnis weg wilt gooien. En als je aan de andere kant van de weg moet zijn (de twee weghelften worden gescheiden door een berm) wordt een beetje spookrijden ook niet geschuwd.

De grap is trouwens dat Afrikanen vinden dat wij in Nederland gevaarlijk rijden. Zowel Patrick als Sseru als de Kameroenen zaten met grote ogen bij ons in de auto. Zeker de snelweg, met al dat blik, riep verwondering op: iedereen rijdt 120 km/uur en blijft braaf tussen de witte lijnen! Toen Edouard bij ons op bezoek was in Port Gentil hadden Patrick en hij dan ook de grootste lol, vooral toen Edouard een imitatie ging doen van een hoogzwangere Laurien die met een megagrote buik als een malle over de weg vloog!