Chloe update

Chloé weegt inmiddels 6,5 kilo en is 63 centimeter. Het wordt dus al een grote meid! Het is jammer dat de Spelen net voorbij zijn, anders had ik haar zeker naar China gestuurd; het blijkt namelijk een echt verspringtalentje te zijn! Grapje natuurlijk, maar het is wel heel leuk om te merken hoe snel ze verandert. Het gaat vaak om kleine dingen, maar alles bij elkaar maakt het wel dat ze steeds meer een ‘echt mensje’ wordt! Zo pakt ze nu alles wat in haar bereik ligt en het liefst stopt ze wát ze te pakken kan krijgen gelijk in haar mond. De nieuwe ontdekkingen zijn de bal, een plastic fles met een beetje water en haar eigen tenen. Ook vindt ze het leuk om te staan. Dan strekt ze haar benen en kromt ze haar tenen en wil ze opgetrokken worden. Kruipen gaat daarentegen nog niet. Als ze op haar buik ligt en ze ziet iets interessants waar ze niet bij kan, wordt ze frustie en gaat ze uit boosheid met haar beentjes trappelen. Ze heeft nog niet door dat ze diezelfde beentjes ook onder haar bibs kan trekken en zich dan af kan zetten, maar dat zal niet lang meer duren. Ik vrees dat het dan helemaal gedaan is met mijn rust :).

Verder is ze nog steeds erg lief (en nee: ik ben niet de enige die dat zegt…!). Ik neem haar overal mee naar toe en over het algemeen gaat dat goed. Woensdag hadden we een barbecue bij Marc en Stijn thuis. Er waren wel 40-50 mensen. Chloé liet zich alle aandacht welgevallen en is daarna rustig op Marc’s bed in slaap gevallen, tussen het lawaai door. ’s Nachts wordt ze daarentegen weer vaker wakker dan een tijdje geleden. Soms wil ze wel twee voedingen. Als ik dan de volgende ochtend helemaal brak op sta schenkt ze mij de liefste glimlach ooit, dus dat is dan ook weer gelijk vergeven.

Het is sowieso leuk om te zien hoe puur ze nog in het leven staat. Zoals gezegd begint ze elke dag met een glimlach en goede moed. Daarnaast kan ze ongegeneerd boeren, winden en spugen, gevolgd door ook weer een opgeluchte glimlach. En ze is nog nergens bang voor. Ze vertrouwt volkomen op de mensen om haar heen en ziet zelf nog nergens gevaar in (wat af en toe natuurlijk ook wel lastig is).

Ik heb haar inmiddels een paar keer meegenomen naar het strand. De eerste keer vond ze al dat water maar niets en begon ze te huilen. De tweede keer liet ze toe dat ik haar in het water liet staan, weliswaar met een pruillip, en de laatste keer vond ze het behoorlijk interessant en wilde ze zelfs zitten. Want zoals Willy (een Nederlands vriendinnetje) zegt: een Port Gentilees kind dat niet van de zee houdt, dat bestaat niet.

Willy heeft zelf een zoontje van een jaar en een paar maanden en het is fijn om af en toe ervaringen uit te wisselen. Zo dacht ik dat ik gek was dat ik af en toe heel boos kon worden als een mug maar in de buurt van Chloé durfde te komen. Ik ging ze zelfs vermanend toespreken. Maar, thank god, zonder dat ik er naar vroeg (ik zou niet durven…), vertelde Willy dat ze af en toe muggen uitfoeterde als ze in de klamboe van haar zoontje zaten, haha.

En aankomende vrijdag komt oma (schrikken he, mam; zo zwart op wit :))! Ik denk dat dit ook een goede gelegenheid is om Chloe haar eerste fruithapje te geven, dus ik ben benieuwd.

En sorry sorry van de foto’s, maar ik krijg ze niet overgezet naar mijn computer. Ik heb inmiddels mijn geheugenkaart in 3 verschillende toestellen gezet en 2 verschillende computers gebruikt, maar het mag niet baten. En ik weet dat ik geen technisch licht ben, maar hé, foto’s overzetten heb ik toch al best vaak in mijn leven gedaan. Maar ik blijf proberen en hoop dat de oplossing zich binnenkort vanzelf aandient (Gabonese wishfull thinking….).