Leuke dagen!

Tja, waar zal ik beginnen. De afgelopen weken waren leuk en druk!

Op 10 oktober kwam mijn mammie aan! Ik was na het werk als een speer naar huis gesjeesd om Chloé in bad te doen en haar op haar paasbest aan te kleden. Ik was alleen verkeerd geïnformeerd over de tijd (wat ik wil zeggen; ík had me uiteraard niet vergist) en het vliegtuig was een uur vertraagd, dus geheel in Gabonese stijl kwam San twee uur later dan verwacht aan. Ik stond al anderhalf uur op het vliegveld, toen Chloé 30 minuten voor haar aankomst bedacht dat het een geschikte tijd was om te poepen. En niet zo’n beetje ook, want ze was vies tot op haar rug. Ben dus weer naar huis gesjeesd om Chloé opnieuw te wassen en om te kleden, waardoor ik uiteindelijk nog bijna te laat was ook!

Maar deze chaos mocht de pret niet drukken. Het was heel leuk om elkaar weer te zien en het leek wel Sinterklaas, zoveel cadeautjes zaten er in de koffer. Dankjulliewel allemaal! Het eerste weekend was heel relaxt: overdag Port Gentil laten zien (al kan dat in 5 minuten) en boodschappen gedaan (en kost dat helaas een halve dag) en s’ avonds een barbecue bij Marc en Stijn. Zondag zijn we naar het strand geweest. En donderdag vertrokken we naar Principe, een klein, supermooi, exotisch en onontdekt eilandje voor de kust van Gabon. En ik zeg dit niet uit promoot-veel-en-verkoop-nog-meer beweegredenen, maar uit mijn nederige ik-persoontje. Het is gewoon zo mooi! De mensen zijn supervriendelijk, de natuur groen, de stranden exotisch, de zee warm, de lodge mooi en het eten lekker. Echt zo’n eilandje waar doodsoorzaak nummer 1 vallende kokosnoten is. We hadden een bungalow vlak aan het strand, dus Chloé is weer vaak in zee geweest. Verder hebben we oude koffieplantages en het stadje bezocht, veel gegeten, een tour gemaakt op de quad (ik dan, mijn moeder en Chloé bleven ‘thuis’) en gepicknickt op een bounty strand.

Op zondag zijn we doorgevlogen naar Douala, Kameroen, waar we bij vrienden werden uitgenodigd die zelf net ook een baby hebben gekregen. De volgende dag lekker rustig aan gedaan (tenminste, we waren in Afrikaanse hadden, dus we hadden geen keus) en ’s avonds doorgevlogen naar Libreville. Dat was nog even spannend. Eerst was niet duidelijk hoe laat het vliegtuig zou gaan (op het ticket stond een andere tijd dan de office doorgaf en op het informatiebord stond ook weer een andere tijd), daarna bleek dat Air Service een andere maatschappij had gechartered om hun vlucht uit te voeren. En aangezien ik ook in dat wereldje werk en een beetje weet hoe dat gaat, ben ik daar niet zo heel dol op. Maar uiteindelijk goed aangekomen en we kwamen ook zonder al te veel problemen de douane door. San maakte in het holst van de nacht nog vrienden door midden op het verlaten (op een paar verloren zielen na) vliegveld haar portemonnee te voorschijn te halen. We moesten de gekken dus weer de auto uit duwen, maar zo maak je tenminste nog wat mee.

Patrick kwam de woensdag erna richting Port Gentil en samen hebben we een paar lekkere dagen gehad. Het leek wel of mijn moeder er al heel lang was, zo vertrouwd was het om haar om me heen te hebben. Het was ook heel leuk om mijn leven hier te kunnen laten zien en mijn vrienden voor te stellen. Chloé was alleen veel aan het spoken ’s nachts; ze werd bijna elk uur wakker! Ik liep dus overdag als een zombietje rond (Chloé leek daarentegen nergens last van te hebben), dus het was dubbelfijn dat mijn moeder hier was om een grote kop thee te zetten. En… de was is ook weer oogverblindend schoon ;-).

We hebben inmiddels geëxperimenteerd met Chloé’s eerste hapjes: banaan, avocado, rijstepap en potjes. Het eten van een lepel gaat eigenlijk best goed, al zitten zowel ik als Chloé als de rest van het huis na elke eetsessie onder de vlekken. Maar het is wel erg leuk. Ik voer haar elke keer uit hetzelfde gele bakje, en als ze die in het oog krijgt gaat ze helemaal opgewonden met haar armpjes en beentjes zwaaien. Ze is daarentegen een rustige eter en neemt lekker de tijd. Daarin lijkt ze dus blijkbaar ook weer meer op haar vader dan op mij… En, net als haar vader trekt ze mooi haar neus op voor mijn kookkunsten. Ik had in mijn supersonische apparaat courgette gestoomd en gemalen, maar de potjes hebben duidelijk voorkeur (en ik moet eerlijk zeggen: er kwam ook een soort snot tevoorschijn, dus ze ontwikkeld blijkbaar een goede smaak, waar ook wel wat voor te zeggen is).