In afwachting van.....

Tja, dit keer eigenlijk weinig nieuws onder de zon. We zijn in afwachting van……

1. Sinterklaas! Jawel, ook de Nederlandse kindertjes in Gabon worden niet overgeslagen! Tenminste, daar gaan we voor het gemak van uit, want diegene die de ererol van Sinterklaas op zich wil nemen is nog niet gevonden (niet zo raar, want met 40 graden een baard ombinden is vast geen pretje, dus alle mannelijke Nederlanders in Port Gentil zijn rond 5 december opeens opvallend druk…). Het pak daarentegen wordt ingevlogen, net als de pepernoten en ik heb mij met al mijn creativiteit op een heus Sinterklaasboek gestort. En ik moet zeggen, het ziet er best echt uit. Van de buitenkant tenminste, de binnenkant laat wat te wensen over, maar met een beetje geluk (of ongeluk ; als die Sinterklaas echt niet gevonden wordt) ziet niemand dat. De Zwarte Pieten waren ook geen probleem (inderdaad… ik hoor jullie al denken...:-)), al ben ik heel benieuwd wat voor een performance ze gaan geven. Ik denk dat we sowieso heel hard uitgelachen gaan worden door de Gabonese bevolking (en de Franse, Chinese, Engelse etc) als Sinterklaas met de speedboot aankomt in de haven van Port Gentil, maar ik houd jullie op de hoogte!

2. Onze reis naar Nederland! Jaja, we hebben geboekt. We komen ’s morgens op 12 december aan op Schiphol en we vliegen op 26 december ’s morgens heel vroeg weer terug naar Gabon. Beetje ongelukkige datum zo net na de kerst, maar ik wil graag oud en nieuw met Patrick vieren. Waarschijnlijk worden het hele drukke dagen, maar ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien!!

Momenteel zit ik voor 2 dagen in de lodge, maar het is eerlijk gezegd een beetje rommelig. Het is best moeilijk om mijn aandacht te verdelen tussen Chloé en werk (helaas moet dat ook gebeuren) en Patrick is zelf ook druk. Chloé wordt nog steeds veel wakker ’s nachts. Duurde het in eerste instantie nog een paar minuten tussen ontwaken en snikken, nu begint ze gelijk hartverscheurend te huilen zodra ze haar ogen open doet. Aangezien ik mij eerst door een lading muskietengaas heen moet werken, duurt het even voor ik haar op kan pakken en kan troosten. En geloof me: in het holst van de nacht lijken een paar seconden huilen wel een eeuwigheid en rijzen voor mijn gevoel de decibellen de pan uit, waardoor ik mij een beetje schuldig voel ten opzichte van de buren.

Verder was het een week van eersten: Chloé kan inmiddels zitten (!), we hebben haar net voor het eerst brood laten eten en ze was voor het eerst ziek. In 1 keer had ze meer dan 39 graden koorts zonder aanwijsbare reden, dus ik heb voor de zekerheid bloed laten prikken, maar het was gelukkig geen malaria. Er schijnt momenteel een griepepidemie te heersen in Port Gentil, dus we hopen dat de natuur zijn zelfherstellende vermogen lekker in gaat zetten en het lijkt gelukkig ook weer beter met Chloé te gaan. Ze wordt zo’n grote meid! Ze is voor mijn gevoel baby-af en wordt daarentegen een klein meisje. Ook qua kleertjes merk je dat: waren het eert typisch babypakjes, maat 74-80 is meer een soort mini-me modeshow.